Katecheza 12 – DWUKIERUNKOWY WYMIAR EUCHARYSTII (23.02.2020)

Liturgia ma zawsze wymiar dwukierunkowy. Jest zawsze dialogiem. Najpierw jest zbawczym zwróceniem się Boga do człowieka w Słowie i Sakramencie oraz jest odpowiedzią dawaną Bogu przez obdarowanego łaską człowieka. Ta wymiana mogła zostać zapoczątkowana tylko przez Boga, który pierwszy nas umiłował i dla naszego zbawienia posłał na ziemię Swego Syna. Działanie Boże wyprzedza całe ludzkie myślenie i działanie. Mówienie o Bogu i o prawdach Bożych, celebrowanie tajemnic wiary, jest możliwe tylko dlatego, że objawiając się ludziom sam Bóg zwrócił się do nich. Wkraczający w relację z ludźmi Bóg jest właśnie Tym, który umożliwia ludzkie dążenie do Niego a także modlitwę, uwielbienie i świętowanie.

Msza św. jest wydarzeniem komplementarnym – dopełnianiącym się. Najpierw w wymiarze zstępującym – to Bóg przychodzi służyć człowiekowi, mówi do niego w swoim słowie, uświęca go swoją łaską, karmi swoim Ciałem. Ale każda Msza św. ma także wymiar odpowiedzi – kierunek wstępujący, jest dziełem całego Ludu Bożego, jest służbą Kościoła wobec Boga.

Liturgia sprawowana na ziemi, będąca komunikowaniem się Boga ze stworzeniem jest też zawsze uczestnictwem w odwiecznym święcie liturgii niebieskiej, w pełni życia Trójjedynego Boga. Sprawcą wszystkich działań liturgicznych jest niosący zbawienie człowiekowi Chrystus. Przez Niego, w Duchu Świętym zostajemy złączeni z Kościołem niebiańskim i w radosnym uniesieniu z Maryją, aniołami  i świętymi wielbimy majestat Boży. W Chrystusie stworzenie nie traci swej tożsamości i wolności ale zostaje doprowadzone do osiągnięcia boskiej pełni życia, do przebóstwienia. Ziemska liturgia może mieć moc zbawczą, bo jest zstępowaniem na świat widzialny niewidzialnej rzeczywistości liturgii niebieskiej w którą człowiek wkracza. Zarazem jest zapowiedzią i już przez wiarę obecnym w życiu człowieka udziałem w tejże liturgii niebiańskiej, której pełnię celebrować będziemy w Domu Ojca po przekroczeniu progu śmierci. Bóg Trójjedyny wkracza w relację ze swoim stworzeniem, obchodzi wraz z nim to święto, jakie Sam świętuje w sobie samym, po to by przebóstwiając stworzenie przyjąć je i wprowadzić w odwieczne święto liturgii niebieskiej. Przez Chrystusa liturgia niebieska uobecnia się na ziemi. Jedynie Chrystus jest Pośrednikiem, przez którego widzialne działanie Kościoła na ziemi zespala się z niewidzialną rzeczywistością nieba. Pod płaszczem symboli, słów i gestów dokonuje się na naszych oczach zbawcze dzieło Boga. Człowiek jest zaproszony aby to działanie Boga dostrzec, uwierzyć i przyjąć.