23 lutego 2020 r. – VII niedziela zwykła
1. W tym tygodniu Msze św.:
niedziela 8:00 † Elżbieta, Czesław Frągnowscy, Stefania, Stanisław Suchodolscy
10:00 † Werner i Hildegarda Daniłowscy
18:00 † Czesława, Helena
Taca na potrzeby parafialne.
poniedziałek 18:00
wtorek 18:00
Środa Popielcowa
10:00
18:00 o błog. Boże dla Elżbiety z okazji urodzin
czwartek 18:00 Nabożeństwo Gietrzwałdzkie
piątek 18:00 † Gertruda Bolińska 1 mies.
sobota 18:00 † Henryk Rachubka 1 mies.
niedziela 8:00 † Ryszard Ćwiek 30 rocz.
10:00 † Zofia Ścięgaj 3 rocz., Stanisław Ścięgaj, Stanisław – syn, Wiesław Głowacki
18:00 † Jarosław Kontarski 5 rocz.
Taca na potrzeby Archidiecezji Warmińskiej i na Seminarium Duchowne w Olsztynie.
2. Od dzisiejszej niedzieli trwa tydzień modlitw o trzeźwość naszego narodu pod hasłem: „Szczęśliwe dzieci w trzeźwych rodzinach”. Zapraszam do modlitwy w tej intencji.
3. W tym tygodniu Środą Popielcową rozpoczniemy Wielki Post. Posypanie głów popiołem na Mszach o 10:00 i o 18:00. Od Środy Popielcowej przez cały Wielki Post będzie możliwość złożenia Jałmużny Postnej do puszki przy ołtarzu na cele charytatywne.
4. W Środę Popielcową wszystkich katolików obowiązuje post jakościowy (nie spożywa się pokarmów mięsnych) i post ścisły (ilościowy). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście ścisłym – osoby od 18 do rozpoczęcia 60. roku życia. Nie istnieje natomiast obowiązek uczestniczenia w dzisiejszej Mszy świętej. Mimo to zachęcamy do wzięcia w niej udziału.
5. We czwartek wieczorna Msza św. połączona będzie z nabożeństwem Wielkiej Nowenny Gietrzwałdzkiej.
6. W piątek nasza parafia przeżywać będzie kolejny raz przeżywać wielkopostny dzień stacyjny.
Kościoły stacyjne w Rzymie, to świątynie w których zgodnie z tradycją Kościoła rzymskiego, zrodzonej w IV-V w., kultywowany jest zwyczaj stacji wielkopostnych, celebrowanych każdego dnia w innej świątyni Wiecznego Miasta. W dawnej organizacji kościelnej najważniejsze parafie rzymskie, wzniesione zazwyczaj w miejscach związanych ze świadectwem wiary pierwszych chrześcijan-męczenników Chrystusa, nazywano „titulus”. W tych właśnie najstarszych rzymskich kościołach „tytularnych” zaczęto regularnie w okresie Wielkiego Postu gromadzić się na modlitwę i sakramenty, zwykle pod przewodnictwem papieża lub jednego z tytularnych proboszczów Wiecznego Miasta (kardynałów). Tradycja ta zrodziła się zasadniczo z dwóch źródeł. Pierwszym był fakt, że przez kilka pierwszych wieków biskup Rzymu nie miał „swojego” kościoła. Katedra biskupa Rzymu została wybudowana dopiero po roku 313, a i tak, znajdowała się ona poza terenami, gdzie mieszkali chrześcijanie. Papież nawiedzał więc rzymskie kościoły tytularne, by sprawować w nich uroczystą Eucharystię, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich siedmiu regionów kościelnych Rzymu. Oczywiście, przybycie biskupa Rzymu dla przewodniczenia Eucharystii w danej lokalnej społeczności nadawało jej szczególnie uroczysty charakter. Drugie „źródło” świątyń stacyjnych stanowiły kościoły związane z kultem świętych – szczególnie męczenników.
Liturgiczne „wędrowanie” papieża po rzymskich kościołach nie ograniczało się jedynie do okresu Wielkiego Postu, lecz trwało cały rok obejmując najważniejsze święta i okresy liturgiczne. Tradycja wielkopostnych kościołów stacyjnych, obejmująca wszystkie dni Wielkiego Postu, była jednak najlepiej przemyślana i najtrwalsza.
Tradycyjnie gromadzono się w jednym kościele i procesyjnie, śpiewając litanię do wszystkich świętych, przechodzono do wyznaczonego na dany dzień kościoła stacyjnego. Praktyka upadła w okresie niewoli awiniońskiej papieży. Do zwyczaju zaczęto powracać w XVI w., a ostatecznie powrócono do niego w XX w. Przywrócono go, zobaczywszy w nim nie tylko szacowny zabytek przeszłości, ale inicjatywę duszpasterską, do której warto powrócić. W 1959 Jan XXIII powrócił do tradycji odprawiania przez papieża liturgii Środy Popielcowej. A Benedykt XVI tak o nich kiedyś powiedział: Zachowują swoją wartość ponadczasową na przestrzeni wieków, ponieważ przypominają nam, jak ważne jest bezkompromisowe przyjęcie słów Chrystusa: „Jeśli kto chce iść za mną, niech weźmie swój krzyż i mnie naśladuje.” Potem w Rzymie powstała Papieska Akademia Kultu Męczenników, która powoli zaczęła odtwarzać kościoły stacyjne. Nowy impuls do ożywienia tradycji pielgrzymowania dali Amerykanie z Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie. To oni zaczęli prowadzać w czasie Wielkiego Postu księży, którzy studiują w Rzymie, na msze do kościołów stacyjnych. Kościoły w te poranki zapełniały się młodymi ludźmi. Liturgię tę podjęło więc z czasem wiele innych stolic biskupich w Europie. Zaczęto ją sprawować także w polskich miastach, takich jak Łódź, Warszawa, Kraków, Lublin, Poznań. Takie właśnie przeżywanie Wielkiego Postu daje wyraźne poczucie, że Wielki Post na tle pozostałych dni jest innym okresem. We współczesnym świecie zgubiliśmy to, co było naturalne dla naszych przodków – różne obyczaje związane nie tylko z porami roku, ale i ze świętami. A my teraz to zatraciliśmy, właściwie cały rok jest taki sam. Można powiedzieć, że cały czas robimy to samo. Nie ma tego, że np. w jakimś okresie od czegoś się powstrzymujemy, na coś oczekujemy. Obecnie wszystko spełniane jest od razu, w przenośni: dyskoteka trwa cały rok, a Wielkanoc w supermarketach zaczyna się już w Środę Popielcową, tak jak Boże Narodzenie zaraz po Wszystkich Świętych. Wszystko zostało skomercjalizowane. Tymczasem Wielki Post to czas zatrzymania się. Pielgrzymowanie do kościołów stacyjnych daje jednak szansę takiego zatrzymania się i przygotowania do radości, która ma nastąpić. Bo kiedy cały czas mamy święto, to właściwie nie mamy go wcale.
Duchowość całej Liturgii stacyjnej koncentruje się wokół trzech zasadniczych elementów.
Pierwszym jest wymiar pokutny, dzięki któremu możemy głębiej przeżyć Wielki Post. Uczestnicy „dnia stacyjnego” słuchają słowa Bożego, trwają na modlitwie, podejmują post, a w czasie celebracji Eucharystii składają ofiarę na potrzebujących. Ci, którzy pielgrzymują do kolejnych kościołów, przebywają również duchową drogę, która zbliża ich do głębszego przeżycia Paschy Pana.
Drugim celem Liturgii stacyjnej jest ukazanie miasta jako „przestrzeni świętej”. Całe miasto staje się jakby Kościołem Boga, gdyż w każdej jego części wierni gromadzą się na liturgii pokutnej. „Sieć stacyjna” obejmuje wszystkie dzielnice miasta i okoliczne podmiejskie osiedla i wioski.
Ważny jest również trzeci aspekt Liturgii stacyjnej. Jest nim przybycie biskupa lub jego przedstawiciela do wspólnoty. Biskup umacnia uczestników Eucharystii w gorliwym podejmowaniu modlitwy, postu, i jałmużny, a jego obecność jest znakiem jedności Kościoła partykularnego.
Przeniesienie tej tradycji na grunt polski pozwala nam doświadczyć uniwersalizmu chrześcijańskiego, bo Kościoły partykularne łączą się w ten sposób z Kościołem rzymskim, Kościołem powszechnym. Nasza rodzima tradycja wielkopostna jest bardzo bogata – do dziś dużą popularnością cieszą się nabożeństwa drogi krzyżowej czy typowo polskie „Gorzkie żale”. Nawiedzanie kościołów stacyjnych to jeszcze ubogaca.
Począwszy od Środy Popielcowej bieżącego roku w archidiecezji warmińskiej po raz kolejny będą się odbywać wielkopostne liturgie stacyjne, w których trwać będzie całodzienna modlitwa, prowadzona według specjalnego, wspólnego dla wszystkich schematu.
– od 8:00 adoracja Najświętszego Sakramentu i okazja do spowiedzi
– o 15:00 Koronka do Bożego Miłosierdzia lub (zapewne w piątki) droga krzyżowa
– o 17:00 Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym
– o 18:00 msza stanowiąca centralny element każdego dnia.
7. Gorzkie żale w niedziele Wielkiego Postu o 17:30.
8. W święto Zwiastowania Pańskiego – 25 marca obchodzimy Dzień Świętości Życia. Tego dnia wiele osób podejmuje Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, które jest zagrożone zabiciem w łonie matki. Osoby, które adoptują duchowo takie dziecko towarzyszą rodzicom i dziecku przez 9 miesięcy codzienną modlitwą. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w gazetce wyłożonej na stoliku pod chórem.
9. Taca z poprzedniej niedzieli na potrzeby parafii wyniosła 807 zł. Ofiary na Radio Maryja i Telewizję Trwam można składać do skarbony przy pierwszych drzwiach wyjściowych.
10. Dziękuję rodzinom, które sprzątały kościół w ubiegłym tygodniu. W tym tygodniu proszę o sprzątanie kościoła rodziny z ul. Chabrowa 1,3,5.
11. Zachęcam do nabywania i czytania czasopism katolickich. Polecam nowy numer Gościa Niedzielnego (6 zł), a w nim ciekawe artykuły: o sensie wielkopostnych umartwień oraz o tym, co papież Franciszek napisał w swojej nowej adhortacji, więcej na ten temat w artykule ks. Adam Pawlaszczyka: „Cztery marzenia Franciszka”. A TAKŻE: codziennie przeciętny Kowalski jest bombardowany 34 gigabajtami danych, czyli odpowiednikiem stu tysięcy słów. Jak wytrzymać informacyjne tsunami? Dla młodzieży i dorosłych polecam dwumiesięcznik Miłujcie się! (5 zł) Dla dzieci polecam Mały Gość Niedzielny (5 zł). Czasopisma wyłożone na stoliku w przedsionku są darmowe i można je zabierać bez żadnych opłat.